به گزارش خبرنگار مهر، با جدایی قطعی کارلوس کی روش از نیمکت تیم ملی فوتبال ایران در هفته‌های اخیر بحث داخلی یا خارجی بودن جانشین مربی پرتغالی بالا گرفته است.

مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال که یکی از طرفداران استفاده از مربیان خارجی بوده است روز جمعه در چرخشی عجیب اعلام کرد که مربی ایرانی برای تیم ملی بهتر است.

تاج در مصاحبه خود به مشکلات بانکی و تحریم‌ها اشاره کرد و گفت: «محدودیت‌هایی درباره مربی خارجی داریم و تحریم در کشور ما وجود دارد و البته به قوانین هم احترام می‌گذاریم. اگر پول نقد هم اینجا داشته باشیم، انتقال آن به خارج از کشور عملیاتی نیست. یکی از متهمان پرونده ویلموتس خود من و سایر اعضای هیأت رییسه هستیم. متهم شدیم چون نتوانستیم پول او را بدهیم. کالدرون، برانکو و استراماچونی هم‌نمونه‌های دیگر هستند که چون پولشان را نگرفته بودند رفتند و شکایت کردند.»

صرفنظر از اینکه گفته می‌شود تاج پس از جلسه اش با بعضی از ارگان‌ها موضع خود را در قبال نیمکت تیم ملی تغییر داده است تناقض ادعای او با اتفاقاتی که در لیگ برتر ایران رخ می‌دهد هم قابل چشم پوشی نیست.

در شرایطی که چند باشگاه ایران از جمله سپاهان، استقلال، تراکتور و … از مربی خارجی استفاده می‌کنند، بحث تحریم‌ها و مشکل انتقال پول به حساب این مربیان حداقل در ماه‌های اخیر شنیده نشده است.

این اتفاق برای بازیکنان خارجی شاغل در ایران هم قابل استناد است. به عنوان مثال پرسپولیس به «یورگن لوکادیا» مهاجم هلندی که پیش از هفته دوازدهم ایران را ترک کرد بدون دردسر ۵۳۰ هزار یورو پرداخت.

شاید بتوان گفت باشگاه‌ها به خاطر نداشتن منابع مالی کافی در پرداخت پول به مربیان و بازیکنان خارجی خود دچار مشکل می‌شوند اما تاکنون بحث تحریم‌ها و انتقال پول به حساب آنها موضوعی نبوده است که برایشان دردسرساز بشود.

با این حساب می‌توان این سوال را از فدراسیون فوتبال پرسید که چطور این نهاد که ارتباطات به مراتب قدرتمندتری نسبت به باشگاه‌ها با فیفا دارد و درآمدهایش هم در فدراسیون جهانی موجود است از پرداخت پول به مربیان خارجی عاجز است؟ آیا اعتبار بین المللی فدراسیون فوتبال ایران نسبت به باشگاه‌ها برای مربیان خارجی در درجه پایین‌تری قرار دارد و یا اینکه اساساً تفکر فدراسیون‌نشین‌ها پایان دادن به دوره مربیان خارجی در تیم ملی است؛ آنهم به بهانه تحریم‌های بانکی؟